مباني مديريت ايراني به صورت برهنه و عريان

بيجاره اسيران كه بر اين ميز مديريد

دلبسته جاه و سمت و تخت و سريريد

در كذب و ريا، سخت قويدست و توانگر

در علم و خرد، سخت تهيدست و فقيريد

در نيكي و احسان چو يكي كرمك شب‌تاب

در شرّ و دنائت ز چه رو شير شريريد؟

غرّه شده بر ذرّه ناچيز جهاني

آن ذرّه گذاريد مگ نفع پذيريد!

كوريد به عيب خود و بيناي خلايق

بيهوده چرا از همگي عيب بگيريد

از تنگي و ديد و نظر و كوتهي فكر

دربند سخنهاي حقيريد و صغيريد

گوييد به جمعي كه چرا شيك و تميزيد

يا شب ز چه در جامه ديبا و حريريد

آن مايه حقوقي كهچو كاهست نبينيد؟

بر خرج و گراني كه شده كوه ضريريد!

با حبّ رياست همه در رأس خطائيد

امّا به خطا هم همگي مير و اميريد

ز آزادگي و حلم چه گويم كه ندانيد

امّا ز تعصب پر و فاقد ز نظيريد

با رنگ و ريا پُست گرفتيد و رئيسيد

الحق كه به اين روي و ريا نيك دبيريد



كمبود شما جملگي از نفس سليم است

در نفس اماره همه با اصل و نقيريد

چون خوي گرفتيد بدان نفس اماره

وز نفس لوامه همه در بانگ و نفيريد

گر چهره نماييد به ظاهر چو يكي ماه

باطن چه نماييد كه دل تيره چو قيريد

اي كاش كه يك لحظه ازين خدعه گريزيد

افسوس كه در پنجه نيرنگ اسيريد

شاداب چرا جمله به حطام جهانيد

بيهوده چرا خرّم و سرسبز و نضيريد

فارغ چه نشستيد كهدر چرخش اين چرخ

يكچند نپائيد اگر بَدرِ منيريد

ديدست بسي را چو شما گيتي غدّار

افكنده يكي ماهي خُردي به غديريد

تالاب نه تاب آرد اگر ابر نبارد

با تابش خورشيد برين خاك بميريد

ما منّت دونان نكشيم اَر نبود نان

تعظيم حرامست شما را كه حقيريد

منعم چه نماييد ازين جمله كه گفتم

شايسته اين ذمِ و سزاوار و جديريد

كوچكتر از آنيد كه با نام بگويم

اي واي مديران كه بر اين ميز اسيريد!



مصطفی فیض