گفتا ز كه ناليم

از ماست که بر دوغ
فوریه 15, 2010 بدست نسوان

سالها پیش در ایام دانشجویی یک ترم دانشگاه اصفهان مهمان بودم. شب چهار شنبه بود و من و هم اطاقی هام با خوشحالی رفتیم که سریال ارتش سری ببینیم که اون زمان تنها سریال خوبی بود که از سیمای ... پخش می شد. شاید موسیقی متن و بازی های زیبای آن را شما هنوز به یاد داشته باشید .
الغرض، وقتی وارد سالن خوابگاه شدیم در کمال تعجب دیدیم که جماعت دانشجو دارند کانال دیگری سریالی موسوم به ” طلاق” نگاه می کنند که یکی از محصولات ابکی و مبتذل صدا و سیمای خودمان بودو پرا از سلیطه بازی و گریه و بشقاب پرانی و وقتی ما رسیدیم مرد و زن سر هم داد می زدند که ننه ی تو چرا فلان حرف را زد و عمه خانوم چرا چادرش را باد داد و از این مزخرفات .
جمعیت حاضر در سالن هم محو این دیالوگ هنری بودند که دوست من در کمال خونسردی و با اطمینان رفت سمت تلویزیون و کانال را عوض کرد تا به خیال خودش همه با هم ارتش سری ببینیم که چشمتان روز بد نبیند .
ناگهان موج فریاد و اعتراض حاضرین بلند شد که بزن کانال یک!!!!و نزدیک بود چند عدد دم پایی بر فرق سرش فرود آید که زد کانال یک و تندی به انتهای سالن خزید.
مرد توی تلویزیون فریاد می زد: زنیکه بی ابرو طلاقت می دم!
و نفس از دخترهای توی سالن در نمی آمد و ما با سرشکستگی به اطاقمان برگشتیم
من همیشه از خودم می پرسیدم صدا و سیما این سریال های بی سر و ته و بی معنی را برای چه طیفی از شعور مخاطب می سازد. آن روز در آن سالن 300 نفری پاسخم را گرفتم . آن هم نه در میان جمعی از کار گران جاده ساوه. میان جمعی از دانشجویان گروه پزشکی کشورم.
آن اتفاق مرا از حماقتی عظیم بیرون آورد که بعد ها به اشکال مختلف ادامه پیدا کرد شاید فروش بی نظیر اخراجی های دو و سه و چهار و صف طویل ......, ...... هم در همان ردیف قابل تامل باشد .
راستش من از همآن روز فهمیدم که ما بی شمار نیستیم . ما گروه اندکی از یک جامعه ی بسیار عقب مانده ، متعصب و .... هستیم .جامعه ای بی قانون ، بی سواد ، خرافه گرا و به شدت بیمار.دست از شماتت این و آن بداریم و به خودمان نگاه کنیم که
چون نیک نظر کرد پر خویش در آن دید، گفتا ز که نالیم که از ماست که بر ماست.